Rozdział III

‘Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić,

Bo chodźmy człowiek był nie wiadomo jak dzielny,

Czasami czuje się samotny’

***

                Siedzieliśmy na jakiś starych schodach. Byłem taki szczęśliwy! Bardzo się cieszę, że mi zaufała. Wiem jedno- muszę pomóc jej z tym skończyć.

-Wymyśle coś i pomogę Ci zostawić to wszystko.

-Nie, Marco oni zrobią Ci krzywdę.

-Nie bój się. Będzie dobrze. -uśmiechnąłem się. –Tutaj masz mój numer. Widzimy się jutro.

-Marco, dziękuje.

-Za co?

-Jesteś jedyną osobą, która chce mi pomóc.

-Do zobaczenia. –ponownie się uśmiechnąłem. –Może cię odwieść do domu?

-Nie, dzięki, poradzę sobie.

Wróciłem do domu około północy. Do rana nie mogłem zasnąć. Byłem taki szczęśliwy…

-A Tobie co? –zapytał Łukasz w drodze na trening.

-Pamiętasz tę dziewczynę, która na mnie wpadła wczoraj?

-No tak.

-Więc… -opowiedziałem mu o wszystkim.

-Wow, ale akcja. Jak chcesz jej pomóc?

-Tego jeszcze nie wiem, ale coś wymyśle...

-Ty i myślenie? Hhahahahaha już to widzę. –„poczochrał” moje blond włosy.

***
Kilka dni później

                Rano zadzwonił Toni, który powiedział,  że ma dla mnie kolejne zlecenie. Kiedy byłam już w fabryce, wręczył mi kopertę. Otworzyłam ją i wyjęłam ze środka małą karteczkę. Było na niej napisane:

Marco Reus

25 lat

Piłkarz Borussii Dortmund

Oraz jego adres. Dołączone było również zdjęcie. To był ten sam Marco, który chciał mi pomóc. Zaraz, moment… Więc skoro jest On piłkarzem i to Borussii to musi być mega popularny. Może mieć każdą, a chce pomóc właśnie mnie? Nie interesuje się piłką, ale o Borussii słyszałam nie raz. No mogę Go zabić, nie mogę!

-Toni poczekaj. Ja nie mogę tego zrobić.

-Jak to?

-Nie chce.

-Już nie pamiętasz naszej umowy?

-Pamiętam, ale nie mogę.

Poczułam, że upadam na ziemię, a po chwili straciłam przytomność. Ocknęłam się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Miałam związane ręce i nogi. Doszłam do wniosku, że to pomieszczenie zamykane na klucz w piwnicy. Wszystko mnie bolało. Udało mi się wyciągnąć telefon z kieszeni. Powoli napisałam wiadomość.

‘Potrzebuje Twojej pomocy, jestem w piwnicy fabryki. Lena’

I wysłałam do Marco. Z trudem schowałam telefon i czekałam próbując sobie przypomnieć jak stąd wyjść. Kilkanaście minut później ktoś próbował otworzyć drzwi.

-Lena, jesteś tam? To ja, Marco.

-Tak, jestem.

Marco zrobił  ‘z buta wjeżdżam’ i był już obok mnie.

-Jesteś. – uśmiechnęłam się. Dzięki niemu uśmiechałam się coraz częściej.

-Nie mógłbym inaczej. –odwzajemnił gest. Rozwiązał mnie i pomógł wstać. Już wychodziliśmy z znienawidzonego pomieszczenia, kiedy ktoś położył mi rękę na ramieniu. Był to nie kto inny niż Toni.

-Marco, uciekaj. Oni chcą Cię zabić. –szepnęłam mu do ucha.

-Przecież Cię tu nie zostawię. –powiedział biorąc mnie za  rękę. Biegliśmy do wyjścia ale stał tam jakiś koleś. Rzucił się na Marco. Na szczęście ten umiał się nieźle bić. Kiedy udało mu się uwolnić, wybiegliśmy z fabryki. Wsiadając do samochodu usłyszeliśmy głos Toniego.

-To jeszcze nie koniec. Oboje tego pożałujecie!

-Wszystko w porządku? –zapytał Marco z podbitym okiem, kiedy już jechaliśmy autem.

-Tak, dziękuje. Pokaż to oko… Bardzo boli?

-Nic mi nie będzie. –uśmiechnął się.

-Marco, ja Cię strasznie za to wszystko przepraszam, bo widzisz…

-Cii, nie masz mnie za co przepraszać.

-Ale to wszystko przeze mnie.

-Przestań… Jak do tego doszło?

-Dostałam zlecenie, żeby z Cię zabić, ale ja… nie mogłam tego zrobić.

-Dlaczego?

-Bo jesteś dla mnie najważniejszą osobą. Poza Tobą nie mam nikogo. –powiedziałam cicho i poczułam, że się rumienię.

-Ślicznie Ci z rumieńcem. –zaśmiał się.

Kiedy dojechaliśmy do mojego mieszkania wysiedliśmy z pojazdu. Marco oparł się o swój samochód, a ja kierowałam się w stronę mojego mieszkania.

-Poczekaj, masz jakieś plany na wieczór? –zapytał z uśmiechem.

-Nie mam. –odwzajemniłam gest.

-To może wyskoczysz gdzieś ze mną i znajomymi?

-Ale ja nie znam Twoich znajomych…

-To poznasz. Nie też nie znałaś. –ciągle się uśmiechał.

-Ale…

-Nie wymyślaj, wpadnę po Ciebie o 18.

-No dobra. To idę, pa.

-Do zobaczenia.

-A i jeszcze raz przepraszam za to wszystko…

-Spokojnie, coś zrobię z tym okiem do wieczora. -zaśmiał się- pa.

Tylko się uśmiechnęłam i poszłam do mieszkanie. A Marco oparty o samochód patrzył z uśmiechem jak odchodzę. To dziwne, że przez jedną osobę teraz tak często się uśmiecham. On jest taki kochany… I pomyśleć, że prawie wcale się nie znamy...

_____________________________________________

I jest trójeczka ^^

Dziękuje za komentarze i 2 tys. wyświetleń ;* Co do długości rozdziałów to tak jak pisałam ostatnio. Od 6 będą dłuższe. :) Nie wiem kiedy dodam kolejny rozdział, bo mam teraz trochę wyjazdów. Jest już napisany. Postaram się jak najszybciej ;D

Pozdrawiam ;*

9 komentarzy = next ;3