Rozdział V

Miałam wrażenie, ze ktoś nas śledzi. Od razu powiedziałam o tym Marco. Kiedy się odwróciłam zobaczyłam postać chowającą się za drzewami.

-Marco, tam ktoś jest. Boję się…

-Nie bój się. Przecież jestem. –przytulił mnie próbując uspokoić. Jednak czułam, że sam się zdenerwował.

***

Marco

Odprowadziłem Lenę do klubu, a sam wziąłem Łukasza i wyszliśmy na zewnątrz. Opowiedziałem mu o zdarzeniu z parku. Znowu zobaczyliśmy znowu tego kolesia. Wkurzyłam się i chciałem do niego podejść, ale Piszczek mnie zatrzymał.

-I co mu powiesz? On może być niebezpieczny.

-W dupie to mam.

-A jak Ci coś zrobi?

-A jak zrobi coś Lenie? - wyrwałem mu się i podszedłem do nieznajomego, a Łukasz za mną.

-Jakiś problem? - zapytał udając głupiego.

-Co Ty od niej chcesz? - zdenerwowałem się.

-Od tej szmaty? Zupełnie nic. -szyderczo się uśmiechnął.

-Jak ją nazwałeś? -odepchnąłem go.

-Szmata. Przeliterować?

-Już nie żyjesz! - zaczęliśmy się szarpać, aż Łukasz nas rozdzielił. A ten ciągle się uśmiechał...

-Puść mnie to mu zmażę ten uśmieszek z ryja. -Próbowałem się wyrwać.

-Chcesz mieć więcej kłopotów? 

Chwilę później...

-Nieźle się wkręciłeś w tą dziewczynę... Czemu Ci tak na niej zależy>

-Bo ją kocham. -Łukasz spojrzał na mnie zdziwiony. No tak, do tej pory traktowałem dziewczyny jak zabawki. -Znaczy lubię. -szybko się poprawiłem.

-Mnie nie oszukasz. Zakochałeś się.

-I co z tego?

-Czemu jej tego nie powiesz?

-Powiem, ale jeszcze nie teraz.

-Bo?

-Bo boje się, że ją stracę...

Wróciliśmy  pod klub. Przed drzwiami czekała zdenerwowana Lena.

-Co Ci się stało? -bardziej się zdenerwowała. No rzeczywiście... lała mi się krew z nosa i miałem podbite oko, ale tym razem lewe. (y)

-Nic takiego...

-Jak to nic. Przecież widzę.

-Powiedzmy, że stanąłem w twojej obronie. Idę się ogarnąć. -uśmiechnąłem się.

Lena

Marco poszedł do łazienki, a ja zostałam z Łukaszem. Opowiedział mi o tym, co się stało. Byłam im bardzo wdzięczna, bo mimo, że tak krótko mnie znają, tak mnie bronią i pomagają, ale byłam zła na siebie, że do tego dopuściłam. Marco nie może się tak narażać. Jeśli mu się coś stanie ja sobie tego n i g d y nie wybaczę. Łukasz poszedł do środka, a ja postanowiłam zostać przed klubem. Podszedł do mnie jakiś koleś, chyba ten sam, którego widziałam w parku. Chciałam wejść do środka, ale on złapał mnie za rękę.

-Puść mnie! -krzyknęłam

-Jeszcze oboje tego pożałujecie. -szepnął

-Zostaw Marco w spokoju! 

-W snach kochanie. A to, żebyś mnie zapamiętała. - przejechał mi żyletką po przedramieniu i uciekł. Od razu z rany wypłynęło dużo krwi. Z klubu wyszedł Marco.

-Lena! Co się stało?

-To on! Mówiłam Ci, że będą się mścić! -płakałam

-Zabije! -zdenerwował się. -nie płacz. -przytulił mnie. -Bardzo boli?

-Możesz mnie odwieść?

-Poczekaj, powiem Łukaszowi, że już się zmywamy.

Po chwili Marco był z powrotem. Wsiedliśmy do samochodu. Blondyn opatrzył mi rękę bandażem. Zegar wskazywał 2:15. Po kilkunastu minutach dojechaliśmy do domu Reus'a.

-A dlaczego tutaj, a nie u mnie?

-Chyba nie myślałaś, że zostawię Cię samą. -zaśmiał się.

-Ale...

-Ale? Nie ma ale. Wysiadamy.

W środku...

Marco ponownie opatrzył rękę.

-Jak do jutro nie będzie lepiej jedziemy do szpitala.

-Okej... -niechętnie się zgodziłam. -Mógłbyś mi dać jakąś koszulkę?

-Pewnie. - poszedł do garderoby i przyniósł to o co poprosiłam.

-Dzięki. -blado się uśmiechnęłam

-Ejej, co to ma być? Chyba się obrażę.

Nic nie powiedziałam tylko podeszłam do niego i pocałowałam w policzek.

-Już lepiej. -powiedział słodko sie uśmiechając.

-Głupek. -zaśmiałam się i poszłam do łazienki na piętrze. Czułam, że coraz bardziej się w Nim zakochuje... On nie może się o tym dowiedzieć, bo to zniszczyło by naszą przyjaźń. Wolę udawać, że jest dla mnie przyjacielem i mieć go blisko, niż powiedzieć mu prawdę i go stracić. Wyszłam z łazienki.

-W kuchni. -usłyszałam. No tak, przecież wiem gdzie to. -,- Zeszłam do schodach do salonu, na szczęście kuchnia była obok, tylko dlaczego nie zauważyłam jej wcześniej?

-Słodko wyglądasz. - uśmiechnął się. -chodź na górę.

-Serio? Znowu muszę wchodzić po tych schodach?

-Hmm... nie. -Poczułam, że się unoszę

-Skoro nie chcesz iść to Cię poniosę. - śmiał się i powoli wchodził po schodach.

-Postaw mnie głupku. -również się śmiałam.

-Jeszcze chwilkę... i już. -powiedział kładąc mnie na łóżku w swojej sypialni. - I widzę, że humorek lepszy.

-Głupi jesteś.

-Wiem. - znowu ten słodki uśmiech. *o* -Ja śpię na dole. Jakbyś czegoś potrzebowała to wołaj. -znowu uśmiech.

-Dobranoc. -również się uśmiechnęłam.

Ułożyłam się wygodnie. Cały czas myślałam o Marco... Miałam przed oczami ten jego słodki uśmiech. Zasnęłam... ale nie na długo. Obudziłam się przerażona tym co zobaczyłam we śnie. Było to coś, co chciałam zrobić już dawno. Nie mogłam o tym nikomu powiedzieć, nawet Marco.

-Co się stało? - Zapytał przerażony stojąc w drzwiach. - usłyszałem twoje krzyki. -Zaraz... jakie krzyki? Od pewnego czasu mam te koszmary, ale nigdy nie krzyczałam przez sen, a może mi się tylko tak wydawało.

-Koszmary...

-Zostać z... albo nie to głupie.

-Zostań. Połóż się obok. -uśmiechnęłam się, a On zrobił to o co poprosiłam. 

-Jejku, cała się trzęsiesz. Przytulić?

-Jak możesz. -przytuliłam się do Marco i zasnęłam. Czułam się bezpiecznie. Gdyby ktoś nas teraz zobaczył nie uwierzyłby, że jesteśmy przyjaciółmi...

____________________________________________

Jestem! :D

Przepraszam, że dopiero teraz dodaje ten rozdział, ale zwyczajnie nie miałam czasu :)

Nie wierzę, że to już koniec tych wakacji... Wam też tak szybko minęły? :< 

A co do rozdziałów podczas roku szkolnego. Powinny się pojawiać raz na tydzień góra dwa, obiecuje ;p

Czekam na Wasze komentarze :)

Pozdrawiam i życzę miłego powrotu do szkoły ;3 *o ile to możliwe ;p*

9 komentarzy = next ;3